Nog te gaan
'Toen ik de Rainbow Ride voorbij zag komen via social media, twijfelde ik geen moment. Ik heb een goede conditie en houd van fietsen, dus 200 km moet mij zeker lukken. Een belangrijke drijfveer om mee te doen is het overlijden van mijn oom aan hiv, toen ik zelf 11 jaar oud was. Hij voelde enorm veel schaamte over het feit dat hij aids had en dat hij op mannen viel. Die worsteling leidde tot een ernstige depressie. Ook fysieke regaeerde hij niet goed op de cocktail aan medicatie. Na een lijdensweg van enkele jaren heeft hij in 2002 een einde aan zijn leven gemaakt. Ik ben nu even oud als mijn oom toen hij overleed. Een onwerkelijke gedachte.'
Strijd
'In Nederland hebben we inmiddels zoveel bereikt. Je zou kunnen zeggen dat het hier op orde is. De strijd wordt elders getreden. Te beginnen in Oost-Europa, hier om de hoek! Ik vind het onverteerbaar dat schaamte en stigma, die mijn ooms leven ondraaglijk maakten, in andere landen nog steeds aan de orde van de dag zijn. Laat staan dat de medicatie die er wel al is, niet voor iedereen beschikbaar is.'
Gezondheid vieren
'Ik wist meteen dat ik de Rainbow Ride niet in mijn eentje wilde fietsen. Ik ben dus begonnen om collega’s en vrienden mee te vragen. Mensen die ik wel ken maar waarmee ik nog nooit heb gefietst. Zo ook een collega met hiv. “Laten we fietsen om je gezondheid te vieren”, stelde ik voor. Hij vond dat een goed idee. Daarbij, vertelde hij, heeft hij zijn huidige goede gezondheid ook zeker te danken aan het werk van Aidsfonds. Supermooi natuurlijk en voor mij een bevestiging dat me hier nu voor inzetten iets is wat mij heel veel voldoening geeft en waar ik blij van word!'
Lees het hele verhaal van Lucy op de nieuwspagina van Rainbow Ride
Sponsoren
Delen