‘Ze werd steeds magerder’

‘Mijn dochtertje Christel had hiv’, vertelt de 27-jarige Sylvia ons. ‘Ze is maar tweeënhalf jaar geworden.’ Op de foto zien we Sylvia met haar zoontje Christian. Hij werd niet lang na het overlijden van Sylvias dochtertje geboren. Zónder hiv, omdat Sylvia nu al tijdens haar zwangerschap met hiv-medicatie begon. 

Wanhopig
Sylvia vertelt over de tijd dat haar kleine meisje steeds zieker werd, zonder dat ze wist wat er aan de hand was. ‘Ze had diarree, en uit haar oortjes liep vocht. Op het laatst wilde ze niets meer eten. “Alles komt goed, mijn kindje”, zei ik steeds. Maar ik was wanhopig. Ze werd steeds magerder en magerder. Op een gegeven moment woog ze nog maar zes kilo.’
   
    'Ik had geen geld voor de bus dus kon niet naar het ziekenhuis'

Allebei hiv

‘Omdat ik op dat moment in verwachting was, ging ik voor een hiv-test naar de kliniek. Ik vroeg toen ook om een test voor Christel. We bleken allebei hiv-positief. Ik kon meteen beginnen met de hiv-medicijnen, maar Christel was erg verzwakt. De verpleegkundige verwees ons door naar een ziekenhuis in een andere plaats. We moesten snel gaan, zei ze. Maar dat ging niet - ik had geen geld voor de bus. Niet veel later is Christel overleden.’

     'Mijn dochtertje stierf in mijn armen' 

Pijn
‘Ik weet nog hoe Christel op een avond steeds maar vroeg: “Mama, mag ik water?” De volgende ochtend viel het me op dat haar oogjes heel vreemd stonden. Mijn oma, bij wie ik inwoon, legde Christel in haar bedje. Ik ging bij haar kijken en tilde haar op. Ze is in mijn armen gestorven. Ik huilde heel hard. Het doet zo’n pijn als ik daaraan terugdenk.’

Kusjes
‘Christel is altijd in mijn gedachten. Hoe ze haar armpjes naar me uitstrekte, me omhelsde en kusjes gaf. Ze was zo’n vrolijk kind. Soms pak ik Christels kleertjes. Als ik haar rokjes zie, moet ik erg huilen.’

     'Dankzij mijn medicatie heeft mijn zoontje geen hiv' 

Gezond zoontje
Voor Sylvia was een het enorm zware tijd: ze rouwde om haar dochtertje terwijl ze in verwachting was. ‘Natuurlijk was ik doodsbang dat mijn nieuwe kindje ook hiv had. Pas in de achtste maand begon ik met de hiv-medicatie. Met dank aan Erica; een heel goede gezondheidswerker. Ze bezoekt me maandelijks en controleert of ik mijn hiv-medicijnen goed inneem. Met dank aan die medicatie heeft mijn zoontje geen hiv. Daarmee is mijn grootste wens in vervulling gegaan: mijn kleine Christian is gezond! Hij kan naar school, kan gaan werken en een mooi leven hebben. Christian is vernoemd naar zijn zusje. Ik denk dat Christel vanuit de hemel lacht naar haar broertje.’